Rozmowy ogólne

Carmell

Może i odbiegłaś, ale zgadzam się z Tobą w stu procentach. Rodzice mi ciągle powtarzają, że co ja mam za obowiązki, trochę się pouczyć i pomóc w domu, a jak będę dorosła to będę mieć na głowie wszystko. Tylko, że oni bardzo wcześnie założyli rodzinę, i wydaje mi się, że inaczej na to patrzą, bo w wieku 20 lat mieli już córkę, a co za tym idzie większą odpowiedzialność.

W szkole najgorsze są egzaminy końcowe. Jedna pomyłka chociażby w zaznaczeniu odpowiedzi i już się ''leży''. A co do etyki w szkole bardzo by się przydała. Młodzież się odmóżdża i panuje jedna wielka znieczulica, na rzecz lansu i szpanu. A wf jest moim koszmarem, lubię ćwiczyć, jeździć na rolkach itd. ale nienawidzę gier zespołowych. Przez co mając identyczne oceny,a nawet lepsze z tych ''ważniejszych'' przedmiotów i tak miałam niższą średnią od osób śpiewających w chórze i mających celujący z wfu. No ale cóż... Planują usunąć gimnazja, ale jeśli pozostawią taki system nauczania to nic to nie zmieni.

enamorada

Twoi rodzice byli młodsi ode mnie, jak już założyli rodzinę, zawsze dziwnie się czuję słysząc o takich ludziach, bo ja sama czuję się jeszcze jak duże dziecko Razz

To ogromna odpowiedzialność i podziwiam tych, którzy są gotowi na założenie rodziny w tak młodym wieku. Patrząc z ich punktu widzenia nie dziwi mnie, że tak do tego podchodzą, początek dorosłości jest według mnie dość trudny, wszystko jest nowe i jeszcze nie do końca znane, szukanie odpowiedniej szkoły, pierwszej pracy, samodzielne załatwianie spraw w urzędach, szukanie własnego mieszkania, nie jest to łatwy okres, więc założenie rodziny w tym wieku wydaje mi się o wiele większym wyzwaniem niż zrobienie tego w wieku 30 lat, kiedy mniej więcej człowiek ma już pewne rzeczy w życiu poukładane. Ja wolałam sobie zrobić swego rodzaju wakacje, uczę się, ale zaocznie, potrzebuję takiego odpoczynku po ostatnich bardzo stresujących latach. Na razie staram się wykorzystać czas, zanim skończę 25 lat na naukę, dopiero wtedy zamierzam poszukać pracy. Im więcej szkół skończę, tym większe będę miała szanse na zdobycie zatrudnienia.

Jeśli chodzi o wf, to też nienawidziłam gier zespołowych. Mam słabą koordynację ruchów, do tego astygmatyzm, więc zawsze miałam problem ze złapaniem czy odbiciem piłki, bo ciężko mi było oszacować, gdzie dokładnie spadnie. Za to byłam dobra w zajęciach wytrzymałościowych. Uparta ze mnie i dumna istota, więc za punkt honoru zawsze stawiałam sobie pokazanie innym, że bycie beznadziejną w grach zespołowych nie oznacza, że jestem słaba, i że potrafię niektóre rzeczy zrobić lepiej niż oni. Zawsze byli bardzo zdziwieni Laughing

Zaskakiwanie ludzi i wychodzenie poza stereotypy zawsze było moim hobby Very Happy

Na koniec wrócę do tematu głównego tego działu, czyli do języka hiszpańskiego. Otóż mam pewien problem ze zrozumieniem początkowego zdania z piosenki Danieli Castillo "Juro", chciałabym wstawić na tekstowo i na coveralia kompletny tekst, ale to pierwsze zdanie sprawia mi problemy Rolling Eyes

Podaje niżej link do piosenki:
https://www.youtube.com/watch?v=2PCxbUm6M-Y
Rozumiem tylko "siento... el tiempo que perdí", nie rozumiem co mówi w środku tego zdania. "Siento tu amor de ver el tiempo que perdí"? Trochę bez sensu zarówno patrząc na kontekst piosenki jak i nawet na niego nie patrząc "czuję twoją miłość patrząc na czas, który straciłam" brzmi nieco dziwnie. Dlatego nie jestem pewna czy dobrze rozumiem to zdanie, wolę się upewnić.

Manterola

Suerte

Wydaje mi się, że tam jest "beber". Więc tłumaczenie brzmiałoby mniej więcej tak:
"Żałuję twojej miłości, picia
czasu, który straciłam"
a przekład:
"Żałuje miłości do ciebie, picia (alkoholu)
czasu, który straciłam/utraconego czasu"
W sumie i tak brzmi trochę dziwnie, chociaż może i ma jakiś sens. Autorka przez toksyczny związek zaczęła częściej zaglądać do kieliszka, albo zakochała się, gdy była pod wpływem, lub jej nadmierna chęć spożywania alkoholu dziwnym trafem pokryła w czasie, gdy poznała partnera, lecz nie ma z nim związku. Jednak jeśli on nie był dla niej dobry, myślę, że jedno łączy się z drugim, więc pierwsza opcja jest najlogiczniejsza, przynajmniej ja to tak odbieram. Chociaż nie jestem pewna na 100% odnośnie tego "beber", bardzo niewyraźnie to powiedziała. Dobrze by było, gdyby był gdzieś dostępny oryginalny tekst z książeczki.

Suerte

Panamska szkoła języków obcych organizuje konkurs, w którym do wygrania jest trzytygodniowy kurs hiszpańskiego wraz z przelotem, zakwaterowaniem, oraz 500 dolarów w gotówce: [link widoczny dla zalogowanych] Minusem jest tylko to, że udział w tym konkursie mogą brać nie tylko Europejczycy, ale także Amerykanie, Kanadyjczycy i Brazylijczycy, więc wygrana graniczy chyba z cudem. Razz

enamorada

Chciałabym przetłumaczyć pewien tekst, ale nie wiem, jak "ugryźć" tą część:

Manterola

A co myślisz o tłumaczeniu:

Czyja teraz kolej
Na szczęście
Którego zawsze pragnąłeś?

Suerte

Ja uważam, że Twoje tłumaczenie w pełni oddaje sens tego fragmentu. Smile

Jedynie zmieniłabym fragment "na szczęście" na "po szczęście", wydaje mi się, że lepiej łączy się z poprzednim zdaniem.

Trochę nie pasuje mi czasownik desear w liczbie pojedynczej, chyba logiczniej byłoby gdyby autorka użyła go w liczbie mnogiej, skoro nie zwraca się do jednej osoby. Chociaż w sumie może o to jej chodziło? Chciała żeby słuchacz poczuł, że to on jest następny po to szczęście i właśnie o niego chodzi. A Wy jak to interpretujecie?

enamorada

Suerte

Ostatnio usłyszałam od dzieciaków z rodziny, że hiszpański jest dziwnym i śmiesznym językiem. Oczywiście zdaję sobie sprawę z tego, że nie każdy może być takim wielbicielem tego języka jak my, nie była to pierwsza tego typu opinia odnośnie hiszpańskiego. Zresztą ja sama nadal nie rozumiem jak można z własnej woli chcieć się uczyć np. rosyjskiego. Razz

Jednak coraz bardziej zaczęłam zastanawiać się nad tym, jaki jest czynnik wpływający na odbiór danego języka. Sama w dzieciństwie bardzo lubiłam piosenkę "La camisa negra" i nie widziałam w niej nic śmiesznego. Mi się wydaje, że tak rozbieżne opinie odnośnie brzmienia danego języka, powiązane są w jakiś sposób z naszym gustem. Skoro jedna osoba lubi wiśnie, druga czereśnie, a trzecia wiśnie i czereśnie, to z językami obcymi może być podobnie.

enamorada

Ja też hiszpański lubiłam od dziecka Smile

Jeśli chodzi o języki obce zawsze byłam ich ciekawa, miałam nietypowe hobby (a miałam w ogóle kiedyś jakieś typowe? Laughing

), że siadałam sobie przed telewizorem i włączałam obcojęzyczne stacje, najbardziej lubiłam arabskojęzyczne i francuskojęzyczne. Anglojęzyczne nigdy mnie nie interesowały, a hiszpańskich żadnych nie miałam. Dlaczego to robiłam? Bo lubiłam słuchać brzmienia innych języków, patrzeć jak wyglądają ludzie z innych krajów, a oprócz tego zawsze miałam cichą nadzieję, że w końcu coś zacznę rozumieć Razz

Wszystkich dziwił ten zwyczaj, mi z resztą teraz też wydaje się dziwny, ale dzieciństwo rządzi się swoimi prawami Smile

Upodobania językowe pozostały mi takie same - nadal bardzo lubię hiszpański, podoba mi się brzmienie arabskiego, hebrajskiego i innych języków semickich (ostatnio słuchałam fragment czytanego w języku akadyjskim Eposu o Gilgameszu, brzmiał genialnie), francuski wydaje mi się też raczej ładnym językiem (choć skomplikowanym w pisowni), a jeśli chodzi o angielski... nadal uważam, że jest nudny i w ogóle mnie nie pociąga Razz

Jedynym językiem, który uważałam za zabawny był czeski. I tutaj też nic się nie zmieniło Very Happy

Od czego zależy to, że jedne języki nam się podobają, a inne nie? Też sądzę, że to kwestia gustu, podobnie jak z ulubionymi gatunkami muzycznymi, instrumentami czy typami głosów, których najbardziej lubimy słuchać. Mimo wszystko gdyby ktoś powiedział mi, że język hiszpański brzmi śmiesznie, prawdopodobnie zdenerwowałabym się, a nieszczęśnik (oczywiście jedynie w moich myślach) leżałby na podłodze ze złamanym nosem Razz

Chociaż w sumie to zależy od tego, kto by to powiedział. Jeśli ktoś, kto nie wiedziałby o tym, jak bardzo lubię ten język, po prostu wyraził swoją opinię słysząc hiszpański przypadkiem w jakiejś piosence czy filmie, przeszłabym z tym do porządku dziennego (w końcu każdy ma inny gust i inne odczucia). Ale gdyby ktoś, kto zdaje sobie sprawę z tego, jak emocjonalnie zawsze podchodziłam do wszystkiego związanego z Hiszpanią i językiem hiszpańskim wyraził taką opinię, uznałabym, że celowo chce mi zrobić na złość i sprawić przykrość. Uważam, że nie powinno się krytykować cudzych gustów, nawet jeśli coś ewidentnie się nam nie podoba, powinniśmy to przemilczeć w towarzystwie osoby, która daną rzecz uwielbia, a za krytykowanie zabrać się w towarzystwie osób, których tym nie urazimy. Ja na przykład mam znajomą, która bardzo lubi Justina Biebera, ale nigdy nie przeszłoby mi przez myśl skrytykowanie jego głosu czy piosenek w rozmowie z nią, bo ja z kolei nie chciałabym, żeby ktoś krytykował muzykę, którą kocham.

A tak z ciekawości - Ciebie stwierdzenie, że język hiszpański jest śmieszny ani trochę nie zdenerwowało?

Suerte

Manterola

Carmell

Ja się wychowałam na telenowelach. Moja babcia oglądała je namiętnie, a ja z nią-spodobało mi się brzmienie hiszpańskiego, później pokochałam muzykę Bisbala i tak poszło.''La camisa negra'' też była jedną z moich ulubionych piosenek w dzieciństwie! I to chyba jeszcze przed moją zajawką na ''tasiemce''. Być może ten język był mi pisany. :p

A tak zmieniając temat: Jestem na forum najmłodsza i dopiero teraz przyszło mi się zmierzyć z pytaniem ''Co po gimnazjum?''. Absolwentek liceum dwujęzycznego tu chyba nie mamy dlatego nie proszę o opinie, ale jeśli dobrze pójdzie to będę do takowego uczęszczać. Trzymajcie za mnie kciuki. Very Happy

Manterola

Suerte

Trzymam kciuki, żeby się udało. Smile

enamorada